Vierdaagse Sinti Bedevaart afl. 1

Sinti Bedevaart, Roermond, donderdag 15 juli 2010

Met mijn Fiesta volgestouwd met tentje, matras, dekbed, kussen, stoel, plas-emmer, eetgerei, zaklamp, wat voedsel en Tosca (mijn accordeon) vertrok ik met de nodige zenuwen naar Roermond.
Ik heb geen Tomtom en ben een ster in verdwalen. Deze autorit was dus al een avontuur op zich. Ik had de uitdraai van Routeplanner en drie wegenkaarten van Nederland bestudeerd, dus het moest lukken.
Op het laatste stukje na verliep de reis inderdaad voorspoedig. Het kampement ligt sinds drie jaar parallel aan de A73. Ik zag de caravans en campers al staan bij het verlaten van de snelweg. Hoera! Maar het weiland vervolgens daadwerkelijk vinden, kostte me nog bijna een uur.

De enige burger
Ik reed het terrein op en bleek al direct op te vallen met mijn grijze muis.
Dus zette ik de motor af en liep naar de eerste de beste caravan toe. Ik legde uit dat ik een paar dagen geleden, via Reinhard Dewus en Lalla Weiss, met pastor Jan van der Zandt gesproken had. En dat mij was toegezegd dat ik van harte welkom was.
Geen enkel probleem. “Zoekt u maar een plekje”.
Zo gezegd zo gedaan. Mijn eerste voorkeur bleek gereserveerd, dus trok ik een stukje verderop. En begon mijn nachtverblijf op te zetten, met een rubber hamer. Dat vond mijn buurman maar niets. Hij bood mij een heuse hamer aan, en wilde bovendien de tent wel voor mij opzetten. Heel lief, maar dat ging mij te ver.

Het was weer even puzzelen. Ik had ons Carl Denig-tentje al in jaren niet meer opgezet. Voldaan streek ik uiteindelijk neer in mijn plastic stoeltje. Krantje, pinda’s en een Dommelschje tevoorschijn getoverd. Lekker van het namiddag-zonnetje genieten, een heerlijk vrij gevoel kwam over me.
Het avondmaal was van thuis uit geregeld: een paar bammetjes met omelet en kaas.

Officële opening
Rond 20 uur was ik klaar voor de officiële opening, die om 21 uur zou beginnen. Ik liep wat verlegen rond en vroeg of het goed was als ik zou filmen. Ook dat was weer geen probleem. Ik zag wat bekende gezichten uit de documentaires en artikelen die ik gezien en gelezen had.

Vlak voor 21 uur kwam zowaar een ‘burgerstel’ aangelopen. Ze vroegen of ze erbij mochten zijn. “Natuurlijk”, zeiden pastor Jan en Hannes Weiss. (Zij beiden organiseren deze bedevaart al voor de 29ste keer).
Ik had me inmiddels net geïnstalleerd op één van de stoeltjes, die in een kring rondom het vuur waren neergezet. De burgers schoven links naast mij aan. Ze kwamen uit Leiden, en de dame van het stel had een voorliefde voor bedevaarten. De Sinti bedevaart kende ze nog niet. Op haar beurt vroeg zij wat mij hier bracht. Ik legde haar uit dat ik al jaren een bijzondere belangstelling heb voor deze (besloten) gemeenschap, en dat ik een grote voorliefde heb voor hun muziek. Ook vertelde ik haar dat hun ‘verborgen geschiedenis’ diepe indruk op mij gemaakt: tot voor kort heb ik niet geweten wat de Sinti (en Roma) in de Tweede Wereldoorlog is aangedaan. (Aan de ‘Porajmos’ ofwel de Zigeunervervolging zal ik nog een blog wijden.)

Oorlogsslachtoffers herdacht
Met name ook deze oorlogsslachtoffers werden tijdens deze avondmis herdacht.
Rechts naast mij zat een vriendelijke oudere man. Hij bleek vlak naast mij in een camper te staan en maakte zich zorgen over het feit dat ik geen koelkast had. Ik was ten alle tijden welkom om die van hen te gebruiken of iets te eten of te drinken te komen halen. De volgende dag zou hij er echter niet zijn, ze moesten naar een begrafenis.

Het kampvuur werd aangestoken, het Mariabeeld verlicht. De muzikanten begonnen te spelen, er werd gezongen, rozenkransen werden gezegend. De mis werd geleid door Hannes en Jan. Bij het aansteken van waxinelichtjes werden met name wij burgers ook uitgenodigd. En we kregen het Roermondse suffertje: een groot artikel over deze bedevaart prijkte op de voorpagina.
Het was een intieme en bijzondere mis, ter nagedachtenis aan de overledenen. En in het bijzonder dus de Sinti die, veelal op gruwelijke wijze, in de oorlog zijn omgekomen.

Na afloop van de mis vertrokken de meesten naar hun onderkomen. Ik volgde hun voorbeeld, kroop in mijn tentje en viel al snel in een diepe slaap. Het was opvallend stil op het terrein. Uit piëteit met de overledenen, zo begreep ik later.

Lees verder hoe het verder ging tijdens deze vierdaagse bedevaart