Tuut, tuut, tuut, de groeten van Ruud
Ik kan er niets aan doen, maar die onvergetelijke zin van André van Duin in het onderdeel van zijn programma Animal Crackers “De Minuut van Ruud” schoot door mijn hoofd toen ik net de persconferentie bekeek over het mislukken van de formatie.
Ik had om half 6 de radio aangezet, ben een beetje radionieuws-verslaafd, en niet lang daarna (ik dacht heel even dat het een grapje was, of een eerder opgenomen fragment) ja hoor: Breaking News!
Voor mij was deze mededeling een opluchting. Al besef ik dat ons land weer bestuurd moet worden.
Maar de afgelopen weken heb ik deels tenenkrommend doorgebracht.
Ik heb de gehele persconferentie gezien. Rutte, toen Wilders en Verhagen mocht afsluiten. Zal ongetwijfeld zo zijn geënsceneerd, die volgorde.
Wilders’ achterban moet hun idool hebben kunnen volgen. Want, zoals Femke Halsema eerder zei: Wilders is een grammofoonplaat die blijft hangen. Herhaling op herhaling. Over hoe Klink die toch nota bene dagenlang naast hem had gezeten hem (mijn interpretatie:) als een Judas had verraden door die brief te schrijven. Over de dissidenten. Over dat hij niet anders kon.
Ik betrapte me erop dat ik op een gegeven moment nauwelijks meer kon luisteren naar de inhoud van Geert’s woorden, maar vooral gebiologeerd raakte door de indrukwekkende hoeveelheid “uh’s” die hij bezigde. Ik weet niet wie hem mediatrainingen geeft, maar er is werk aan de winkel!
Ik heb grote waardering voor de drie dissidenten binnen het CDA. Ze krijgen nu de zwarte Piet toegeschoven. Maar ze zouden wel eens het trio kunnen blijken te zijn die het CDA uit het eeuwige polderen haalt. Kleur bekennen, ergens voor durven te staan, ondanks alle druk die er op je wordt gezet. Maxime zou daar een voorbeeld aan kunnen nemen.
Uh, uh , uh en de groeten van G(reet).