Solidair met actiegroep ‘Terug naar de bossen’
‘Men wordt niet gehandicapt geboren, maar gehandicapt gemaakt’, Agnes van Wijnen.
Ik heb mijn hart verpand.
En wel aan de mensen van ‘Terug naar de bossen’. Mensen die zoveel meer aandacht verdienen dan ze nu krijgen. Het zijn de voortrekkers van het eerste uur voor de emancipatie van (lichamelijk) gehandicapten en chronisch zieken.
In de jaren zeventig maakten zij zich al sterk voor het doorbreken van hun isolement.
De meesten van hen waren letterlijk ondergebracht in de bossen. Opgesloten. Ver van de bewoonde ‘normale, gezonde’ wereld.
Ze snakten naar zelfstandigheid, eigen regie, inspraak in hoe ze hun leven wilden en zouden kunnen inrichten.
Binnenkort hoopt men dit schilderij persoonlijk aan te kunnen bieden aan Mark Rutte |
Er is sindsdien veel bereikt. Mede dankzij deze dyhards. Blind, spastisch, reuma, syndromen, het maakte niet uit, ze gingen ervoor.
Maar het tij lijkt gekeerd. De stapeling van maatregelen treft hen in het hart.
De doorsnee Nederlander realiseert zich dat niet. Wat er op hen afkomt, is niet alleen het PGB-gedoe (overigens mede dankzij deze club op de kaart gezet). Het kabinet Rutte heeft zich voorgenomen eveneens te bezuinigen op de verstandelijk gehandicapten-sector, de ouderenbonden, de WMO, AWBZ, Wajong, WSW, het rugzakje, gelijke behandeling, buitengewone lasten aftrek, ondersteuning van lokale belangenorganisaties, FOKUS wonen, en nog meer…
Desondanks geven ze het weer niet op. Ze komen wederom in actie, deze nu grotendeels 50-plussers. En hoe. De aandacht die de media hun zeer vriendelijke doch gedecideerde, volhardende, ludieke, muzikale acties geeft, is beschamend. De energie die dit hen kost moet haast bovenmenselijk zijn. Maar ze doen het.
Linda Voortman (GroenLinks) en Emile Roemer (SP) |
Het Survivalkamp in de bossen nabij Nijmegen. Met hun gehavende lijven hebben ze daar in een scoutingtent twee nachten in augustus op een luchtmatrasje doorgebracht. Beademingsapparatuur, tilliften, ADL-ers, alles was aangerukt.
Het was letterlijk overleven.
Deel 1 en deel 2.
Ze nodigden alle Kamerleden uit. Er kwamen er vier, op die mooie zaterdag in Mookemse bossen. Op je vingers na te tellen wie: Groen Links, PvdA en twee van de SP. Onder wie Emiel Roemer. Hij hield een bevlogen toespraak en toonde zich net als de andere aanwezige Kamerleden, zeer betrokken.
Na afloop heb ik met Theo accordeon gespeeld. Hij deed het op gehoor (is blind), ik had de bladmuziek voor mijn neus. We maakten samen muziek, ik zal dat nooit vergeten.
Broeder Tuck en zijn metgezellen |
Dan de Airborne Wandeltocht, Oosterbeek 3 september. Een serieuze aankondiging bij de start, dat wel. Al had de organisatie van te voren wel vraagtekens gezet bij deze actie. Of het niet te provocerend zou zijn…
Ik liep met een paar andere ‘validen’ mee. Ook toen weer was ik onder de indruk van het uithoudingsvermogen en de opgewektheid van de andere deelnemers, in hun elektrische rolstoelen. Hobbelend door de bossen van Oosterbeek, in de brandende zon, en dan waren we ook nog verdwaald. En werden de 10 km waar we voor ingeschreven waren er ruim 15. Ik heb deze exercitie mogen filmen. Een zeer bescheiden bijdrage, maar wel beeldend voor wat deze mensen aan kunnen. Lichaam en geest. Indrukwekkend.
Het waren maar twee acties van de vele acties tot nu toe waar ik fysiek mijn steentje aan heb kunnen bijdragen.
Jan Troost. Hij is voormalig voorzitter van de Chronisch zieken en Gehandicapten Raad. Nu (nog) werkzaam bij VCP (de organisatie die m.i.v. 2012 ook wordt wegbezuinigd).
Jan Troost |
Tot slot
Ik vraag dringend om jullie steun. Hoe dan ook.