Oma maatje


Woensdag jl. ben ik oma geworden! (Alleen die benaming is nog even wennen.)


Een unieke ervaring, althans voor mijzelf. Zovelen zijn mij voor gegaan. Maar als je het jezelf overkomt, voelt het toch anders.
Alhoewel een blog altijd wel iets persoonlijks in zich heeft, is het ditmaal gewoon erg persoonlijk. Waar het hart vol van is!


Baby’s. Veel mensen smelten bij elke baby die ze zien. Ik eerlijk gezegd niet. Nieuwe wereldburgers zijn op zich altijd een wereldwonder. Maar woest aantrekkelijk zijn de meesten niet. Doorgaans trekt het nog wel aardig bij. ‘Lelijk in de luier, mooi in de sluier‘ is zo’n gezegde, dat de moed erin houdt.
Mijn eigen baby’s waren bijna de enigen waar ik goddank direct als een blok voor viel.
En niet vanwege hun uiterlijk (het zijn weliswaar schoonheden geworden), maar gewoon omdat.

En toen beviel mijn dochter op 15 mei van de goddank kerngezonde, liefste, mooiste zoon van deze aardbol.
Niet in woorden te omschrijven wat dit met mij doet. 
De dag van de bevalling had ik het ’t liefst van haar overgenomen. Als een wild beest liep ik over het laminaat te ijsberen in huis. Totdat ik besloot, in afwachting van de geboorte, toch maar naar de reünie van de eerste Kinderrechtswinkel te gaan die ik al geruime tijd geleden zelf voor die dag had georganiseerd. Samen met 15 andere, inmiddels dierbare, mensen had ik in 1985 meegewerkt aan de oprichting van dit geweldige initiatief. Bijzonder om juist met hen deze gebeurtenis mee te maken. Ze waren zo zorgzaam, en namen al mijn getelefoneer tussendoor meer dan voor lief.
Om 19 uur die avond werd Stijn geboren. Voor mij een extra bijzondere dag.

Mijn leven is voorgoed veranderd.
Een nieuwe generatie is geboren.
Het stokje wordt doorgegeven.