Plat Geslagen Budget



Het gedoe rond de PGB’s is eigenlijk te erg voor woorden. En helaas was het ook te voorspellen.
Goedwillende hulpverleners krijgen niet betaald voor het werk dat ze met hart en ziel verrichten. Omdat ze het bij de Sociale Verzekerings Bank niet kunnen bijfietsen. 
De meeste van mijn makkers van ‘Terug naar de bossen’ worden met de huidige ellende rond pgb’s geconfronteerd.
Broeder Tuck noemt het PGB overigens het Plat Geslagen Budget.

Deze week schreef Sheila Sitalsing in haar column in de Volkskrant het volgende:

‘Omdat de mensen in de regering denken dat, als je even niet oplet, pgb-houders van dat geld dijenkletsend naar de Efteling gaan om de hele dag in de Python te zitten en dronken ‘Martin, bedankt!’ te scanderen, moest er meer controle komen. 
(Als ik ongecensureerd zou opschrijven hoe ze in de regering echt denken over mensen met uitkeringen, en hoe dat zich verhoudt tot hun ontroerend vaderlijke begrip voor een politicus die met benzinebonnetjes knoeit, zou er een waarschuwingssticker met het woord ‘Schokkende inhoud!’ op deze krant moeten worden geplakt.)’

In Nieuwsuur van 19 februari jl. over de pgb-misère was ICT-adviseur Tonny Wildvank aan het woord:
‘De gedachte dat iemand zou kunnen frauderen, is leidend. En daardoor wordt er van alles gecontroleerd en werkt het systeem per definitie te langzaam.’

Beide dames leggen volgens mij de vinger op de zere plek:
in de politiek gaat men uit van het allerslechtste in de mens. Zoals de waard is, vertrouwt men zijn gasten… Elke uitkeringsgerechtigde wordt gezien als een potentiële oplichter. Daarom ook bedenkt men maatregelen zoals de meldingsplicht na een vakantie (de enkelband is nog net niet voorgeschreven) en de verplichting om als werkzoekende 60-plusser vier zinloze sollicitatiebrieven per maand te schrijven.