Frustraties van een werkzoekende

Een ezel stoot zich in het algemeen…

Gisterenmorgen vroeg werd mijn voicemail ingesproken door een jongedame met een opgewonden en uitermate snel sprekend stemmetje: ‘Mevrouw, ik ben van het UWV, ik heb uw C.V. bestudeerd en heb een héle leuke baan voor u!’
Kom maar op, dacht ik. Want eigenlijk ben ik zo druk met zinnig vrijwilligerswerk en heb ik de hoop op een echt leuke betaalde baan op mijn jeugdige leeftijd opgegeven. Maar nieuwsgierig naar dit soort berichten blijf ik wel. Nadat ik het voicemail-bericht driemaal had afgeluisterd om eenmaal het telefoonnummer te ontcijferen (de jeugd van tegenwoordig spreekt berichten net zo snel in als ze ze typt) belde ik deze UWV-dame terug.

Een heel verhaal. Ze bemiddelde voor bedrijven en had een baan die mij op het lijf geschreven was. Webredacteur in de zorg. Bij een organisatie die vrouwen begeleidt van de zwangerschap tot na de bevalling.

Gebakken lucht dus

Goh, dacht ik, wat een toeval. Ik vertelde de jongedame over mijn recente sollicitatie bij het Centrum voor Zwangerschap en Geboorte. Laat dat nu precies het bedrijf zijn waar deze UWV-medewerkster een webredacteur voor zocht! Het bedrijf dat zo heerlijk met mij had gesold: uitnodigen voor een gesprek, toch maar weer niet, in portefeuille houden, en mij dan definitief afserveren omdat ik niet genoeg kennis zou hebben van de gewoontes en gebruiken van de Almeerse bevolking! (Zie mijn eerdere blog.)
‘Zes dames uit Almere waren vervolgens door het UWV wel aan het werk gesteld bij dit Centrum’, vertelde de dame mij, maar dat wist ik al.

Ontsnapt aan een nare baan

Een van de initiatiefnemers van het bedrijf in kwestie had mij destijds had uitgenodigd om bij hen op de vacature voor Informatrice te solliciteren. Dat had ik gedaan. Toen ik deze persoon vertelde hoe ze daarmee omgegaan waren, deed deze een boekje open en was ik uiteindelijk dolblij dat ik niet in de prijzen was gevallen.

Ik legde dit verhaal voor aan het UWV-dametje. Daarop gaf zij toe dat er ‘wat problemen’ waren geweest. Maar ja, een bedrijf in oprichting… Toen ik opperde dat het wel heel erg toevallig was dat ze mij nu weer benaderde (nota bene de eerste keer ooit in al die zes jaar dat ik onder het schrikbewind van het UWV val) werd dat natuurlijk ontkend. De dame was vervolgens abrupt klaar met mij. En ik overigens ook met haar.

De vraag die mij nog wel intrigeert, is of zo’n beoogd webredacteur ook moet beschikken over kennis van de gewoontes en gebruiken van de Almeerse (vrouwen)bevolking. Want dat schijnt dus echt iets heel bijzonders te zijn! Voer voor antropologen.