Azielzoekerscentrum Almere

Open Dag AZC Almere, 23 september 2017

Op zaterdag 23 september 2017 organiseerde het COA, Vluchtelingenwerk Nederland en het Ministerie van Veiligheid en Justitie een ‘Open AZC-dag’. Omdat AZC Crailo in Bussum inmiddels is gesloten, besloot ik naar AZC Almere te gaan. 

Bijna twee jaar geleden, vlak voor Kerst, is bij ons in de straat een Oegandese familie komen wonen, die maandenlang in het AZC Almere heeft gebivakkeerd. Ze werden door lang niet iedereen hier in de straat met open armen ontvangen. Ik schaamde mij over de nare opmerkingen en vooroordelen die werden geventileerd. Het zal wel angst zijn of zoiets. Wat de boer niet kent… Maar toch.
Ik besloot de kerstcake die ik voor mijn kinderen had gebakken naar hen toe te brengen, met een welkomskaart (meer daarover in een eerder blog). Wat later hield ik bij familie en vrienden inzamelingen voor bedden- en linnengoed, dekbedden, pannen en kinderkleding. 
Zo’n hartelijke familie. Telkens weer riepen ze uit ‘God bless you’. Niet dat ik er een bedankje voor hoefde, hoor! Nog altijd word ik vol enthousiasme begroet als ik ze tegenkom. En onlangs ging ik op kraamvisite.

Hartelijke ontvangst

Ik dacht een uurtje naar het AZC Almere te gaan. Dat werd de hele middag! 
Complimenten aan de organisatie, en de bewoners. Alles was top verzorgd. Goede informatieve ontvangst, heerlijke hapjes, drinken, muziek, en diverse activiteiten.
Het gehele complex oogt vriendelijk, ruim en verzorgd. (Al bleken de kamers later wel echt behelpen, zie verderop in dit verhaal). Wel een slagboom. Dit AZC ligt vlakbij Almere Stad, dus niet in een of andere uithoek, maar vlakbij allerlei voorzieningen en winkels.

Vlak na aankomst woonde ik een taalles bij. Mensen die een status hebben gekregen, moeten verplicht naar Nederlandse les. Diegenen die dat (nog) niet hebben, kunnen vrijwillig een basale taalcursus volgen, in dit AZC tweemaal per week.

Het aanvankelijk bijna lege lokaal stroomde gedurende de les toch bijna helemaal vol. De cursisten stelden zich aan ons (zes kaaskoppen) voor. Ze kwamen uit Eritrea, Somalië, Syrië, Afghanistan en Iran.
Naast mij kwamen twee vrouwen, uit Somalië en Eritrea, zitten. De Somalische begon direct een gezellig praatje met mij te maken. In zeer gebrekkig Nederlands, maar toch!

We kregen allemaal de lesstof uitgereikt. Veel daarvan is visueel gemaakt, deze lessen zijn vooral bedoeld voor de directe dagelijkse praktijk. 
De samenstelling van de groepen is heel divers: van analfabeten tot mensen die een behoorlijke opleiding hebben genoten. De lerares (dit is allemaal vrijwilligerswerk) had vroeger zelf in het onderwijs gewerkt en was erg vriendelijk en geduldig. Na afloop van de les praatten zij en ik nog wat na. Indrukwekkende verhalen.

Op naar het Theehuis met lekkere hapjes

Toen op naar het Theehuis voor wat hapjes. Telkens als er weer een schaal op de bar werd gezet, vloog men erop af. Per volwassene krijgt men € 57,- per week, voor eten, drinken, kleding en aanschaf van andere zaken (zoals een telefoon(abonnement)). Dan wil zo’n gratis hapje er wel in!
Het Iraanse stel dat volijverig bezig was geweest in de les stapte op mij af. 
Ze vroegen mij of ze eenmaal per week Nederlands met mij mochten praten… De verleiding was groot, maar Almere is voor mij niet naast de deur en ik heb (te) veel andere vrijwilligerswerk. 
Maar ik wilde ze niet met lege handen laten staan. En er zou toch wel een taalmaatje in de buurt te vinden moeten zijn?! Dus liep ik op één van de COA-medewerkers af. Nee, daar bemiddelde zij niet bij. Ze moesten zelf maar contact opnemen met Humanitas. 
Op mijn mobiel zocht ik de gegevens voor hen op. 
Vreemd vond ik deze gang van zaken wel. Deze mensen willen heel graag zo snel mogelijk Nederlands leren, dat zou je toch ook als COA moeten enthousiasmeren. 

Taalmaatje gezocht

Ik was net op tijd voor de laatste rondleiding. Erg informatief en leerzaam. We kregen ook het gebouw te zien, waar taalles gegeven werd. Daar was ik dus al geweest. De lerares die ik gesproken had, was er nog. 
Ik vertelde haar van het Iraakse stel. En dat het mij wat bevreemdde dat ze niet geholpen leken te worden bij hun zoektocht naar een taalmaatje.
Die vraag hadden ze háár niet gesteld. Blijkbaar was de drempel naar mij toe voor hen wel overbrugbaar. Ik haalde de COA-dame die ons rondleidde erbij. En die heeft beloofd in de les iets te vertellen over hoe aan een taalmaatje te komen. Zo simpel kan het zijn…

De behuizing

Toen kregen we een behuizing te zien. Allemaal achtpersoons huizen. Dus gebeurt het meer als regel dan als uitzondering dat compleet vreemden bij elkaar worden gehuisvest. Niet zomaar lukraak, maar toch. En uiteraard verloopt dat niet altijd vlekkeloos.
Er was sanitair, een open keuken, twee koelkasten, opbergkasten, drie (?) slaapkamers, acht bedden, en een kleine woonkamer met twee formicatafels en acht hard plastic stoelen. Gezellig was het allemaal niet.
In zo’n ruimte heeft de Oegandese familie, die bij mij in de straat is komen wonen, dus maandenlang gebivakkeerd. Met z’n negenen. Echt niet te benijden.

Een ervaring rijker

De tijd zat erop, er werd al druk opgeruimd. Ik kwam in gesprek met een gezin dat ook speciaal uit Bussum was gekomen voor deze Open Dag.Ook zij waren onder de indruk. 
De mensen die deze zaterdag op bezoek kwamen, zullen vermoedelijk al betrokken ‘buitenstaanders’ cq oprecht geïnteresseerden zijn geweest. 
Graag had ik een paar mensen uit mijn straat meegenomen. Als mijn schone taak zie ik het nu hen te vertellen over mijn ervaringen met het AZC Almere. Wie weet gaan zij een volgende keer dan ook.