Corona
(Niet) zomaar een dag
24 april 2020
Al een week of wat word ik ’s ochtends wakker en denk, als een soort hypochonder: ik ben nog niet ziek! Dan vervolgens het dagelijkse steentje op mijn maag. ‘Het is nog langggggg niet voorbij’. Hoe gaat de wereld er de komende jaren uitzien. De tien frikandellen-afstand samenleving. Hoelang nog mag ik niemand knuffelen. Er zijn al zes weken voorbij waarin ik alleen mijn katten (goddank) maar heb mogen aanraken. Die nare gevoelens schud ik zo goed en zo kwaad als het gaat maar van mij af. Toch maar weer het beste van deze dag zien te maken, de Broekert. Je hebt een heerlijk huis met tuin, zoveel lieve familie en vrienden die om je denken, geen financiële problemen. Het is prachtig weer. Gewoon weer gaan met die banaan.
Toen de tandarts gebeld. Mijn controle afspraak was vanwege C afgezegd. Twee weken later sneuvelde een vulling in mijn voortand. Geen urgentie, geen pijn en zo. Vandaag kon ik weer een afspraak maken. Hele waslijst aan vragen moest ik beantwoorden, tot en met of mijn katten niesen. En ik moet de dag voordat ik mag komen mijn temp opnemen. Gelukkig heb ik nog een thermometer, want die zijn na de hysterische jacht op het pleepapier nu nog steeds overal uitverkocht.
Sinds het Coronatijdperk maak ik met een vriendin eenmaal per week een fietstochtje. Zij verloor afgelopen dinsdag haar boezemvriendin aan het virus. Vriendschap van 50 jaar. Ze heeft nog afscheid mogen nemen, vermomd als een geheel in het wit verpakte alien met een boerka oogklepje. En nu kon ook ik mijn rouwende vriendin niet eens even in mijn armen sluiten.
Veldboeket
Ze had de opdracht gekregen van de dochter van haar overleden vriendin om morgen bij de uitvaart (in besloten kring) een bermbloemenboeket mee te nemen. Mijn hemel! De bermen langs de snelweg zijn bezaaid met uitbundig bloeiend koolzaad, maar mijn vriendin rijdt geen auto. Wij naar de thee/pluktuin in ’s Graveland. Die moesten erg lachen, want de bloemen daar zijn net gezaaid. Plukken vanaf juli. Wat nu?! Ik zag net buiten deze theetuin wat leuke witte bloemstaken, geen idee hoe ze heten. Gelukkig had ik het zakmesje van mijn vader bij mij. Iets verderop zag ik prachtige wilde lelies staan in allerlei kleuren. Enorm veld, weliswaar privéterrein, maar het was voor het goede doel. Het mesje maakte overuren. Wij stapten weer op de fiets. En onderweg zag ik nog van alles: mooie oude rietpluimen en nieuwe scheuten, en bloeiende wilde sering. Met beide fietstassen vol ging mijn vriendin weer naar huis. Met toch nog het gewenste rouwboeket.
Draaiorgel estafette
Thuisgekomen moest ik toch echt achter de computer om de foto’s en films uit te zoeken voor de vier verzorgingshuizen, die we met het draaiorgel van Kees op Tweede Paasdag zo’n welkom verzetje hadden bezorgd. Bij een aantal filmpjes hield ik het weer niet droog. Keer op keer de beelden van eerst de verbaasde gezichten bij het horen van de draaiorgelmuziek. Dan de glimlach, grote grijns, en vervolgens de dansbewegingen, zwierende armen, het uit volle borst meezingen. Het leek wel een adventkalender. Overal gingen langzaam deuren en ramen open en verschenen verweerde, verdwaasde gezichten die in een mum van tijd van top tot teen begonnen te stralen.
(Voor wie het leuk vindt hierbij de links naar de NH TV uitzending en het artikel in BussumsNieuws.)
Grijs verleden
Vanavond verrukkelijk gegeten. Ik had twee dagen geleden voor vanavond eten besteld bij een klein cateringbedrijf, achterbuurvrouw van één van mijn zussen. Nu ook echt geen vetpot voor deze vrouw. Kort na mijn bestelling vroeg een heel dierbare oude schoolvriend of hij vandaag einde van de middag even langs zou komen. Ik bestelde nog wat bij. We hebben een heerlijke avond gehad. Vrijdag 1 mei a.s. interviews met hem in Trouw en NRC. Naar aanleiding van de 15e herdruk van zijn indrukwekkende boek ‘Grijs Verleden’. Eerste druk uit 2001. Ik ben zo trots op hem. Zelf ben ik ook nog altijd bezig met de voorbereidingen voor de Gedenkroute Gooise Meren, 75 jaar bevrijding. Wat een dag.
