Missionaris in spé

Leesvoer recyclen

Hebben jullie daar ook last van: dat je geen krant of min of meer ‘belangrijk’ tijdschrift c.q. document kunt wegdoen (zelfs niet in de papierbak) als je die niet gelezen hebt? Gelukkig schijnt dat een afwijking te zijn waar nogal wat mensen last van hebben. Alleen daarom al ben ik blij met mijn huidige, weliswaar tijdelijke, aanstelling bij de CG-Raad te Utrecht. Wat dat betreft zou ik het geen probleem vinden om bij wijze van spreken in Maastricht te werken. Niet fulltime, hoor!

Ik sleep me wat mee in het rieten mandje uit de Provence dat precies in mijn fietstas past. Zo’n dag begint voor mij met Bob (zie Op een klein stationnetje, blog 24 oktober 2010), dus dat zit al goed. Ik settel me vervolgens, als voordeeluren-reiziger na 9 uur, op een treinstoel. Ik hoef zeker ’s ochtends nooit te staan. En dan heerlijk bladeren in al wat mijn mandje biedt. Ik lees. En scheur eruit wat in mijn archief bewaard moet blijven. Of naar deze en gene ter kennisgeving verstuurd moet worden. Wat daar niet voor in aanmerking komt, leg ik op het piepkleine NS-tafeltje.

Jongeren lezen wel

En weet je wat nou zo leuk is?! Met name op de terugreis gaan mijn medepassagiers dat lezen! De Spits, Metro en Pers komen intussen hun neus uit. Ze lijken voor alles in: de PI, IS (beiden bladen op het gebied van ontwikkelingssamenwerking), Amnesty, oude Volkskrant Magazines, Greenpeace, Natuurmonumenten, Wakker Dier, Bussumse Krant en af en toe een Opzij.
Vandaag drong het pas echt tot mij door.
Toen een totaal verkleumde puber met blauwe neus en rode muts tegenover me kwam zitten. En stuk voor stuk mijn recycle leesvoer doornam. Toen realiseerde ik me dat ik dat al veel vaker had gezien. Dat met name jongeren met interesse herkauwen wat ik achterlaat.

Ik heb altijd iets opvoedends in me gehad. Niet voor niets pedagogiek gestudeerd. Geen missionaris, maar toch. Juist daarom geniet ik van deze bijkomstigheid: het papier plus inhoud wordt hergebruikt op een manier die ik van tevoren niet bedacht heb!