Op bezoek bij Han ter Heegde, burgemeester Gooise Meren

Ter Heegde ontvangt delegatie van ‘Terug naar de bossen’

Inclusie

Eind januari 2017 werd de nieuwe burgemeester voor Gooise Meren geïnstalleerd. Rond die tijd las ik ergens dat je op maandags vroeg in de morgen een half uurtje met hem kon twitteren. Het wekelijkse ‘open spreekuur’ was al eerder afgeschaft.
Zelf vind ik Twitter vooral een platform waar je in een paar zinnen ongegeneerd de meeste vreselijke uitspraken kunt poneren zonder daar verder verantwoordelijkheid voor te nemen. Grootse voorbeelden daarvan: Wilders en Trump.
Ik schat zo in dat het overgrote deel van de (oudere) Bussumse bevolking niet twittert.

Eigenlijk was ik wat ontstemd over deze manier van contact zoeken met de burger door onze nieuwe burgervader. 
Ik besloot een kennismakingsgesprek met hem aan te vragen, op persoonlijke titel én in hoedanigheid van mijn alter ego zuster Margaretha (zie ook). Mijn aanvraag werd al snel gehonoreerd!
Nog wat verder nadenkend over de inhoud van dit aanstaande gesprek besloot ik dat breder te trekken dan alleen mijzelf voor te stellen als betrokken en actieve Bussumse burger, en o.a. het ‘VN Verdrag voor de Rechten van Personen met een Handicap’ (IVRPH) aan de orde te stellen. Een voor heel gehandicapt Nederland erg belangrijk Verdrag, waar nog veel te weinig aandacht voor is. 
In 2006 is dit Verdrag door Nederland getekend en pas na ruim tien jaar later, in het voorjaar van 2016, als ongeveer hekkensluiter van de wereld eindelijk geratificeerd. 
Zelf heb ik, samen met de ludieke, sympathieke actieclub ‘Terug naar de bossen’, ook jarenlang ‘gevochten’ voor deze ratificatie (zie diverse eerdere blogs).

Toegankelijkheid

Omdat het gesprek twee dagen voor de landelijke verkiezingen van 15 maart 2017 was gepland, leek het mij een goed idee om genoemd Verdrag wat toe te spitsen op het onderwerp ‘Toegankelijk Stemmen’. Voor alle ins en outs daaromtrent had ik de voormannen van ‘Terug naar de bossen’ nodig. Plus iemand die vooral ook alles weet van de lokale situatie als het om mensen met een handicap gaat.

De delegatie zou bestaan uit Jan Troost, Broeder Tuck/Jeroen Zwart, Toos Schippers, Cooper (de blindengeleidehond van Toos), Zuster Margaretha/Margreet de Broekert, en onder voorbehoud Sandra Zwagerman (zij kon er helaas toch niet bij zijn). De dames zijn allen woonachtig te Bussum.
Ik stelde een persbericht op dat ik alvorens dat de wereld in te slingeren voorlegde aan de burgemeester zelf. Die was akkoord. 

Bonte stoet

En zo kwam het dat een kleine bonte stoet op maandagmiddag 13 maart jl. de kasseien van het oude vestingstadje Naarden trotseerde, want daar is de burgervader tijdelijk gehuisvest. Het gemeentehuis te Bussum wordt op dit moment verbouwd vanwege de fusie van de gemeenten Bussum, Naarden en Muiden.

Jan en Jeroen waren al ruim voor onze afspraak van 16 uur ter plekke. Ze dronken wat in Het Arsenaal. En Jan’s ervaring met het invalidetoilet aldaar was hilarisch, ofwel verbijsterend. 
De deur van dit toilet ging naar buiten open… Handig als je in een rolstoel zit. De ruimte zelf stond volgestouwd met onder meer grote muziekboxen, een kinderstoel en een statafel. Toiletpapier was nergens te bekennen, en het alarmtouwtje hing áchter de pot. 
Over uitdagingen gesproken. Jan maakte er een mooi filmpje van. 

Toos, Cooper en ondergetekende arriveerden rond half 4. Het viel niet mee om het kleine stukje van de parkeerplaats naar het stadhuis zonder kleerscheuren af te leggen. Cooper kende er de weg niet en de geleide-non had de grootste moeite om Toos en Cooper langs de gezellige zitjes, bankjes, paaltjes, ruime fietshekken en paaltjes die de smalle stoepen sierden te loodsen. Het leek wel een hordeloop, waarbij we regelmatig moesten uitwijken naar de drukke rijbaan. 
Gelukkig kwamen we toch heelhuids aan bij het tijdelijke gemeentehuis, de nieuwbouw achter het alom bekende prachtige monumentale Stadhuis van Naarden. 

Gastvrij onthaal

Naast de draaideur bevond zich gelukkig een gewone deur, met daarop een sticker ‘Verboden voor honden’. De deur ging direct open en Cooper mocht zonder problemen mee naar binnen. Punt erbij! 
We werden hartelijk verwelkomd door de receptioniste en namen plaats in de hal. Vlak daarop kwam de secretaresse van de burgemeester ons halen. Ook heel vriendelijk. In twee shifts gingen we met de lift naar boven en werden een kwartier voor onze eigenlijke afspraak al binnengelaten in het kantoor van burgemeester Han ter Heegde. Daar weer een warme ontvangst, letterlijk en figuurlijk: we kregen bij binnenkomst koffie en thee, ingeschonken door Han zelf. Met een zekere glimlach aanschouwde hij het toch wel bonte gezelschap.  
Hij stak direct van wal, en vroeg naar het doel van het gesprek.
Ik verwees hem naar het persbericht, maar dat leek hij niet tot nauwelijks gelezen te hebben. 
Evenals de pers zelf, zo leek het. Want niemand had nog gereageerd. Maar tot ons grote vreugde stapte kort na ons Lijsbeth Siegersma, de cameravrouw van Gooi TV, de kamer binnen. (Ze bleef het hele gesprek aanwezig en maakte een geweldige reportage!)

De Zuster

Zuster Margaretha introduceerde zichzelf als eerste, en overhandigde ter Heegde een exemplaar van het boek ‘Zicht op Mariënburg’ (waar ze als medewerker van de Historische Kring Bussum aan meegewerkt heeft). Met het voormalig klooster Mariënburg was Han, nog maar net in functie, niet bekend. Ze gaf hem verder een aantal door haar geschreven artikelen in BussumsNieuws en Spiegelschrift. 
Het artikel over Marianne Philips, één van de eerste vrouwelijke gemeenteraadsleden in Nederland, benoemd in september 1919 te Bussum, trok direct zijn aandacht. Jammer dat hij daar nu pas van hoorde, anders had hij dat kunnen aanhalen in zijn toespraak tijdens de Internationale Vrouwendag van afgelopen 5 maart.

Toos Schippers

Toen was de beurt aan Toos om zich voor te stellen, als voormalig beleidsmedewerker in de zorg, en als ervaringsdeskundige (blind en bijna doof.)
Toos benadrukte vooral haar ‘onzichtbaarheid’: omdat zij qua gemeentelijke financiële tegemoetkomingen overal buiten de boot valt, lijkt ze voor de gemeente als iemand met een beperking geheel uit beeld te zijn. En dat terwijl zij graag een constructieve en positieve bijdrage kan en wil leveren aan het verbeteren van de zorg op lokaal gemeentelijk niveau. 
Ter Heegde leek zich dit ter harte te nemen.

De Broeder

Broeder Tuck/Jeroen stak vervolgens van wal met zijn kennis en ervaringen rondom het ‘Toegankelijk elektronisch stemmen voor iedereen’. Al jarenlang ijvert hij hiervoor. Jeroen deed onder andere mee aan een testpanel dat uitgebreid onderzoek deed naar een voor iedereen toegankelijke stemmachine. 
Die machine is inmiddels uitontwikkeld, en zou prima voldoen om ‘toegankelijk stemmen voor iedereen’ mogelijk te maken. 
Ter Heegde was zichtbaar verbijsterd over de door Jeroen opgesomde fouten bij het tellen van verkiezingsstemmen. En ja, dat stemmen met een rood potlood is natuurlijk niet meer van deze tijd. Maar zolang de politiek er niet aan wil, kunnen burgemeester daar helaas niets aan veranderen. Terecht punt.
Wel deed Ter Heegde ons de toezegging dat hij de tien stembureaus die hij op 15 maart zou bezoeken, zou gaan bekijken op letterlijke toegankelijkheid. 

Jeroen overhandigde Han een envelop met daarin zijn twee Open Brieven aan de Tweede Kamer inzake dit onderwerp en zijn Petitie. 
Nog meer leesvoer dus. Op deze envelop had de zuster een printje van de ‘Wilders-Rutte-poster’ van Terug naar de bossen geplakt. Han keek er naar, maar reageerde niet. 

Jan Troost

Nu was Jan, onder andere voormalig voorzitter van de Chronisch Zieken en Gehandicaptenraad, aan de beurt. Al vanaf zijn puberteit zet Jan zich in voor de emancipatie van gehandicapten. Nog altijd met tomeloze inzet, al is de positie van gehandicapten de afgelopen jaren (weer) ernstig verslechterd.
Met de ratificatie van het VN Verdrag voor de Rechten van Personen met een Handicap heeft men wel een ‘stok achter de deur’. Maar wil Nederland zich werkelijk profileren als een inclusieve samenleving, dan moet er nog heel wat gebeuren.
En, zo verzekerde Jan, juist op lokaal, gemeentelijk niveau kan men niet meer om de implementatie van dit Verdrag heen. 

‘Inclusie Verenigt’

Ter Heegde leek dit wat weg te wuiven. Ach, het was ‘maar een convenant’. En volgens hem zat het met de letterlijke toegankelijkheid, van gebouwen en dergelijke, wel snor. (Dat beweerde de VVD ook consequent bij de Tweede Kamerdebatten daarover!)
Mochten wij toch tegen een obstakel aan lopen, dan zou één telefoontje naar hem genoeg zijn om dat op te lossen… Tsja, noem het maar naïviteit, maar ook binnen Gooise Meren is er op dat gebied nog heel veel werk te verzetten. 
Wat arbeidsparticipatie van mensen met een beperking betreft, valt nog wel heel wat winst te behalen, bracht Han zelf naar voren. Hij sprak daarbij uit eigen ervaring. Eén van zijn kinderen heeft een flink gehoorprobleem en kan daarom geen werk vinden op zijn niveau. 

Op de vraag van Jan of Ter Heegde cijfers had van het aantal mensen met een beperking, dat werkzaam is binnen het gemeentelijk apparaat Gooise Meren, kon die laatste nog geen antwoord geven. Maar hij beloofde dit na te gaan en ons dat t.z.t. te laten weten.
Met ingang van1 april a.s. gaat Jan Troost van start met zijn bedrijf ‘Inclusie verenigt’. Hij biedt daarin onder meer zijn diensten aan gemeenten aan bij de implementatie van het VNRPH. Hij overhandigde Ter Heegde een informatiepakket. 

Ja, we lieten de burgemeester niet met lege handen achter!
Met de toezegging, door de burgemeester zelf voorgesteld, dat we over een jaar weer welkom zijn verlieten wij na vijf kwartier het pand. Om op weg naar de parkeerplaats al weer een eerste obstakel tegen te komen: een ontoegankelijke pinautomaat…