Mei 2011
Vlak voor 4 mei word ik altijd een beetje weemoedig. Goddank heb ik zelf nooit een oorlog meegemaakt. Maar de Tweede Wereldoorlog heeft op mij (n generatie) beslist een onuitwisbare indruk achtergelaten.
Mijn vader en mijn moeder zijn in Rotterdam geboren. Ze hebben beiden het bombardement van 1940 meegemaakt.
Mijn moeder en haar familie hebben in WO II aanzienlijk geleden. Ze aten tulpenbollen onder het schijnsel van een in vet gedompeld lontje. Samen met mijn oma liep mijn moeder met een slee zo’n honderd kilometers om een mud aardappelen te bemachtigen. Bij thuiskomst, het was (de honger)winter, bleken de piepers bevroren. Mijn moeder was in 1945 vel over been.
Mijn vader zag kans de razzia in 1944 te ontlopen. 50.000 Rotterdamse mannen zijn op 9 en 10 november 1944 afgevoerd naar werkkampen in Duitsland. Oom Schillemans en Tante Jans gaven mijn vader, met gevaar voor eigen leven, onderdak. Als ze bezoek kregen, lag mijn vader, soms urenlang, onder het bed verscholen.
De broer van mijn oma kwam om in een Jappenkamp. Mijn overgrootvader, Opa Juncker, oprichter van de Juncker Fietsenfabriek, deed wat hij kon om mensen te helpen. Apeldoorn was helaas ver weg van Rotterdam, maar mede dankzij hem ben ik er. Hij hielp mijn moeder en haar familie van afstand de oorlog door.
Homosexuelen, politici, zigeuners, Nederlanders in Jappenkampen. Ook zij hebben het zeer zwaar te verduren gehad in de Tweede Wereldoorlog. En helaas nog altijd.
Ik verbaas me over het gebrek aan aandacht, nog steeds, voor deze groepen. Ook nu weer bij de herdenking, en in de media. Laat staan de tv. Wat een gebrek aan creativiteit aldaar: Der Untergang, Oorlogswinter, The Boy in the Striped Pyjama’s, Schindler’s List. Indrukwekkende films. Maar hoe vaak al niet herhaald?! Wat te denken van de documentaire ‘Kinderverhalen uit het Jappenkamp; het jaar 2602’ en ‘Een stukje blauw in de lucht’ / Gipsy life; Sinti & Roma. Of de film ‘Liberté’.
Kijkcijfers, ja ik weet het. De grootste gemene deler. Alles wat enigszins aan de zijlijn staat, heeft het nakijken. Dat was zo, en dat is dus nog altijd zo.
