Een dag uit het leven van een IOAW-er

Meldingsplicht

Begin januari dit jaar (2015) vertrok ik voor een maand naar Vietnam.
Van B & W/gemeente Bussum had ik de daarvoor benodigde toestemming verkregen, op voorwaarde dat ik me de dag na mijn terugkomst zou melden. Op mijn vraag hoe, bij wie en hoe laat ik mij moest melden, had ik na drie maanden en drie brieven aan de gemeente geen antwoord gekregen.
Ook bij thuiskomst van mijn vakantie d.d. 8-2-2015 nog steeds geen antwoord.

Maandagochtend 9-2-2015 besloot ik daarop mevrouw van L. eerst maar te bellen. Zij was degene die mij had gesommeerd (zie ook een eerder blog) mij daags na mijn vakantie te melden.
Een collega van haar nam op en vertelde mij dat mevrouw van L. per 1-1-2015 was vertrokken!
Toen ik mijn verbazing uitsprak over het feit dat niemand zich blijkbaar over haar post (waaronder mijn drie brieven) ontfermt, deelde de dame in kwestie mij mee dat zij en een paar collega’s er onlangs achter gekomen waren dat al dit soort documenten voorzien zijn van persoonlijke codes. Daarom hebben collega’s geen toegang tot de documenten van bijvoorbeeld mevrouw. van L..
Mevrouw van L. had haar zaakjes dus zorgvuldig overgedragen…

Vervolgens stelde ik de collega van mevrouw van L. mijn nog steeds prangende vraag: “Waar, bij wie, hoe en hoe laat moet ik mij vandaag melden?!”
Ze vertelde mij dat ik kopieën moest maken van mijn vliegtickets en mijn paspoort, inclusief de stempels die tijdens mijn reis in mijn paspoort waren gezet. Zoiets had mevrouw van L. mij in het telefoongesprek van begin november ook al gezegd. Overigens stond daarover niets in de toestemmingsbrief van haar d.d. 18-11-2014.

Ik vroeg de dame vervolgens waar/hoe ik deze kopieën die dag moest inleveren. Bij het (nieuwe) loket ‘Sociaal Domein’ (!). Maar daar kon ik niet zonder afspraak terecht. Zij kwam zelf van een andere gemeente en werkt nog maar net hier in Bussum. Dus moest ik het algemene nummer van de Gemeente Bussum maar bellen om die afspraak verder te regelen. Ze snapte mijn frustratie wel, en moest lachen toen ik haar vertelde dat het er nog aan ontbreekt dat je, als je als uitkeringstrekker op vakantie gaat, een enkelband om moet.

Van het kastje naar de muur

Ik belde vervolgens het algemene nummer. Men verbond mij door met mevrouw S. van het ‘Sociaal Domein’. Deze dame werkt ‘al heel lang’ bij de gemeente Bussum, locatie Landstraat. (Ik heb niet eerder geweten dat daar ook een dependance van de gemeente huist.) Zij kon niet veel van mij vinden, behalve een vakantieaanvraag voor een iets andere periode dan waar ik mijn reis voor had aangevraagd. Het door mij ingevulde vakantieformulier bevond zich blijkbaar op het gemeentehuis aan de Brinklaan. (Handig, zo’n gesplitst dossier.) De brieven van mij aan mevrouw van L., die ook kantoor had gehouden op de Landstraat, zaten (ook) niet in mijn dossier op deze locatie.

Van die kopieën van ticket en paspoort had mevrouw S. dan weer nooit gehoord. Volgens haar waren die niet nodig. En was mijn telefoontje van die dag aan haar nu voldoende om ‘te bewijzen’ dat ik weer in het land ben (en dus weer 24 uur per dag beschikbaar ben voor de arbeidsmarkt).
Ik liet haar weten daar niet gerust op te zijn. Want haar verhaal was dus weer anders dan die van haar collega´s. Ze werd wat kribbig, zij werkte immers al héél lang voor de gemeente, ik moest er maar op vertrouwen. Na enige aarzeling was ze bereid mij haar naam te geven. Een bewijs van haar toezegging dat nu alles in orde is en ik geen sancties hoef te verwachten, kreeg ik niet. De verwarring moest ik maar op de koop toenemen, dat had alles te maken met de Participatiewet waar de gemeente sinds 1 januari 2015 mee te dealen heeft.

Dreigement

Ik vroeg haar nog even waarom de meldingsplicht eigenlijk ook voor mij gold. Want in de nieuwe standaardbrief van november 2014 ‘Wat te doen als u van plan bent met vakantie te gaan’ staat dat de meldingsplicht na verblijf in het buitenland niet geldt als je ontzegging hebt van de arbeidsverplichtingen, of als je momenteel geen begeleiding krijgt van Sociale Zaken om aan het werk te komen.
Ik heb ooit in juni 2013 één gesprek gehad met mevrouw J.L.. Toen ik haar mijn activiteiten toelichtte die ik onderneem om aan betaald werk te komen en haar een toelichting gaf op de diversiteit aan vrijwilligerswerk dat ik verricht, opperde ze dat een plek aan de andere kant van haar bureau (op haar plek dus) mij niet zou misstaan.
Daarna heeft nooit iemand van Sociale Zaken bij mij geïnformeerd wat ik doe om aan werk te komen, laat staan dat ik daar ‘begeleiding’ bij krijg. Mevrouw J.L. heeft wel gesnapt dat dat in mijn geval niets zou toevoegen. Feit blijft DAT ik geen begeleiding krijg en ik mij mijns inziens die bewuste maandag dus helemaal niet had hoeven melden. Mw. S(trijkerd) streek ik hiermee tegen de haren in, en ze begon een warrig verhaal over wat me dit jaar verder nog te wachten staat i.v.m. de Participatiewet.

Participatiewet

Ik ben redelijk op de hoogte van de inhoud van de Participatiewet, ook al gezien mijn activiteiten binnen de actieclub ‘Terug naar de bossen’. Ook ik maak me, gezien mijn eigen ervaringen nu als ontvanger van een IOAW-uitkering, erg veel zorgen over de uitvoering daarvan.
Ik vind dat er op een respectloze manier met mij wordt gesold, zonder aanzien des persoons. Ik ben bang dat ik niet de enige ben die zo behandeld word en dat het alleen maar erger zal worden.
Ik zal me daar tegen zal blijven verzetten.

Mijn gehele relaas stuurde ik naar de wethouder van Sociale Zaken van mijn gemeente. Een reactie blijft uit. Over fatsoen gesproken. Ik had bovendien gebruik willen maken van het maandelijks ‘inloopspreekuur’ van onze burgervader. Maar dat spreekuur is m.i.v. 1 februari 2015 afgeschaft.