Smachtende werkzoekende

maar geen bank-hanger

Dit weekend stuurde ik een ingezonden brief naar de Volkskrant.Die wordt nu een keertje niet geplaatst. ‘Heb je dat mens weer’, zullen ze daar denken. Ik ben tenslotte (nog) geen VK-columnist.Maar niet getreurd, ik heb mijn blog nog! Heerlijke uitlaatklep voor frustraties. Mijn reactie was de volgende.

Werksmachtende

Gaat u zitten. Zestig jaar jong dus. Met ongetwijfeld veel levens- en werkervaring.
Tussen de bedrijven door ook nog twee prachtige dochters opgevoed, die nu beiden een goede baan hebben. Oh, maar u bent in uw arbeidzame leven van ruim dertig jaar in het totaal wel drie weken ziek geweest!
En nu bent u, na gedwongen ontslag, op zoek naar een baan. Pas honderd brieven geschreven, onnoemelijk veel genetwerkt, cursussen gevolgd en nog steeds geen werk gevonden.

Zinnig vrijwilligerswerk doet u? Voor gehandicapten, uw gemeente en uw moeder? Leuk hoor, maar dat zet verder geen zoden aan de dijk. Onze minister-president zei het al: ze rennen direct naar het UWV voor een uitkering. In plaats van de handen uit de mouwen te steken. ‘Ikke ikke en de rest kan stikke’. 
U moet zich schamen. Hangt volgens minister Van der Kamp maar een beetje op de lounge bank. Laura van Geest, directeur van het CPB, weet van wanten. Korten op de uitkering, dat zal ze leren, die bijna bejaarden met hun kapsones. Ze had er op televisie speciaal een rouwkostuum voor aantrokken. 

Afgeserveerd

Rouwen, tsja, zo voelt het wel als je na zoveel jaren alleen om je leeftijd door de werkgevers en politici in Nederland wordt afgeserveerd, vernederd en afgeknepen.
Wat dat laatste betreft, onlangs bood een familielid mij een baantje aan in zijn bedrijf. Het had niet veel om het lijf. Iets van post in- en uitschrijven. Drie uur per dag reizen, tegen een salaris dat zal uitkomen op iets rond het minimum jeugdloon. Ongetwijfeld was dit een goed bedoeld aanbod. Maar op zo’n moment krijgt je eigenwaarde (als drs. E., weliswaar geen P.) toch een opdondertje.

Gelukkig kreeg ik vlak daarop een compliment waar ik dan weer blij van word.
Sinds kort maak ik het clubboekje van mijn accordeonvereniging Insulinde. Ik doe daar mijn best op, en dat wordt erg gewaardeerd. Een kritisch orkestlid riep het laatste nummer van ‘Intermezzo’ zelfs uit tot het mooiste ooit. En deze oudste accordeonvereniging van Amsterdam bestaat volgend jaar tachtig jaar. (Meer informatie over Insulinde is hier te vinden.)

Boek ‘Zicht op Mariënburg in zicht’

Het mooie herdenkingsboek ‘Zicht op Mariënburg‘ (waarvan ondergetekende onder andere de eindredactie van deed) over dit Bussumse klooster ligt bij de drukker. En zuster Margaretha haalt binnenkort haar habijt weer uit de kast in verband met een actie ten behoeve van gehandicapten.

Nee, deze oudere werkzoekende zit niet op de bank. Ik vraag me eigenlijk af wie die ‘combinatie’ ooit heeft uitgevonden. Was dat minister Kamp himself? Tijd voor nader onderzoek naar mijn ‘grote vriend‘.